Güzel Atlar Ülkesi Kapadokya

Pers dilinde "Güzel Atlar Ülkesi" anlamına gelen "Katpatuka" kelimesinin zamanla değişmesi sonucu Kapadokya adını alan bölge, başta Nevşehir olmak üzere Niğde, Aksaray ve Kayseri illerine yayılmıştır.

60 milyon yıl önce Erciyes, Hasandağı ve Güllüdağ'ın püskürttüğü lav ve küllerin oluşturduğu yumuşak tabakaların milyonlarca yıl boyunca yağmur ve rüzgar tarafından aşındırılmasıyla Kapadokya bölgesinin bugünkü görünümü meydana gelmiştir.

Kapadokya, doğa ve tarihin bütünleştiği bir yerdir. Coğrafi olaylar peribacalarını oluştururken tarihi süreçte insanlar da bu peribacalarının içlerine ev, kilise, manastır vb. yapılar oymuş, bunları duvar resimleriyle süsleyerek binlerce yıllık medeniyetlerin izlerini günümüze taşımıştır. İnsan yerleşimlerinin Paleolitik döneme kadar uzandığı Kapadokya'nın yazılı tarihi Hititlerle başlar. Tarih boyunca ticaret kolonilerini barındıran ve ülkeler arasında ticari ve sosyal bir köprü kuran Kapadokya, İpek Yolu'nun da önemli kavşaklarından biridir.

Günümüzde Türkiye'nin önemli turizm destinasyonlarından biri olan bölgede Ürgüp, Göreme, Avanos, Uçhisar, Ortahisar, Çavuşin, Ihlara Vadisi, Derinkuyu, Kaymaklı, Özkonak Yeraltı Şehirleri ve Paşabağ-Zelve görülmesi gereken belli başlı yerlerdir.

Göreme Milli Parkı ve Kapadokya Kaya Yerleşimleri, 1985 yılından beri UNESCO Dünya Miras Listesi'nde yer almaktadır. M.S. 3. yüzyılda Hıristiyanların gelip yerleştiği Kapadokya bölgesinde volkanik yumuşak kayalara oyulmuş ve içleri resimlerle bezenmiş kilise ve manastırların güzelliği etkileyicidir. Özellikle Göreme Açıkhava Müzesi'ndeki Karanlık Kilise, korunmuşluğu, renkli ve canlı duvar resimleriyle öne çıkmaktadır.

Kapadokya'yı balonla havadan keşfetmek de tadına doyulmaz görüntüler sunmaktadır. Güneşin doğuşuyla birlikte havalanan onlarca balonun peribacalarıyla birlikte oluşturduğu renk cümbüşü adeta bir masal dünyasındaymışsınız gibi hissettirir.

Kapadokya bölgesi ayrıca şarapçılık ve üzüm yetiştiriciliği ile de ünlüdür. Bölgede yetiştirilen üzümlerden yapılan şaraplar uluslararası yarışmalarda ödüller kazanmaktadır.

Dünyanın her yerinden turist çeken bu bölge yılın her mevsiminde ziyaret edilebilir. Her mevsimde farklı bir güzelliğini keşfedeceğiniz Kapadokya'dan dönmek istemeyeceksiniz.

Stockholm: İskandinavya'nın Başkenti

İskandinav yarımadasında yer alan İsveç'in yüzölçümü 450.000 kilometrekaredir.

İsveç Krallığı olarak adlandırılan ülkenin yönetim biçimi anayasal monarşidir.

Yaklaşık dokuz milyon olan ülke nüfusunun yüzde 83'ü kentlerde yaşamakta olup halkın yüzde 94'ü Hıristiyanlığın Lutheryan mezhebine mensuptur.

İsveç'teki ekonomik ve sosyal standartlar Avrupa ülkeleri içinde yüksek bir seviyededir. Merkezi hükümet bütçesinden en büyük pay sağlığa ve sosyal konulara ayrılmakta, bunu eğitime ve kültüre ayrılan pay takip etmektedir.

Skeppsholmen adasına bağlı duran fotoğraftaki yatın adı AF Chapman'dır ve bir otel olarak kullanılmaktadır.

http://www.svenskaturistforeningen.se/afchapman

Ülkenin kuzey kutup dairesi içinde yer alan bölgesinde yaz boyunca güneş batmazken, kışları da güneş doğmaz. Başkent Stockholm'de haziran ayında 18 saat gündüz görülür ancak yine bu kentte aralık ayında sadece altı saat gündüz yaşanır.

Resmi dili İsveççe'dir ve yüzde 89'luk oranla en büyük etnik çoğunluk olan İsveçlilerce konuşulmaktadır. İsveç'te nüfusun yüzde 2'si oranında Finli yaşamaktadır.

Köklü bir müzik kültürüne sahip ülkenin dünyaca ünlü birçok müzik grubu vardır. Bunlardan en ünlüsü olan ABBA'nın yanında Roxette, Ace of Base, Europe ve Cardigans sayılabilir.

İsveç'in dünya çapında üne sahip sanatçıları bulunmaktadır. Bunlar arasında August Strindberg, Astrid Lindgren (Uzun Çoraplı Pippi'nin Yaratıcısı) ve Nobel Ödülü sahipleri Selma Lagerlöf (Nils ve Uçan Kaz'ın yazarı) ile Harry Martinson yer almaktadır. Ülkenin toplamda yedi Nobel Edebiyat Ödülü bulunmaktadır.

İsveç, nüfusa oranla dünyanın en yüksek okuma yazma oranına sahip ülkelerinden biridir.

200 yıldır hiçbir savaşa katılmayan İsveç, İkinci Dünya Savaşı'nda da tarafsız kalmış ve bu sayede tarihi kent dokusu büyük ölçüde korunmuştur.

Etnik yapı bakımından İsveç, 1940'lı yıllara kadar göç olgusundan uzak olduğu için görece daha homojen bir ülke görünümündeydi. Ancak İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra göç olgusu, İsveç toplumunda dikkat çekici bir değişime neden olmuş ve ikinci nesil göçmenlerle birlikte İsveç'teki göçmen sayısı bir milyonu aşmıştır.

İsveç, Astra Zeneca, Electrolux, Atlas Copco, Volvo, IKEA, Ericsson ve Saab gibi çokuluslu şirketleriyle dünyada nüfus bazında en çok uluslararası şirkete sahip olan ülkedir.

Ülkenin en büyük ve popüler kenti olan başkent Stockholm'de yaklaşık iki milyon kişi yaşamaktadır.

İsveç, Birleşmiş Milletler'in İnsani Gelişme Endeksi'ne göre dünyada yedinci sıradadır. Ortalama yaşam süresi, okur yazar oranı ve kişi başına düşen gelir ile alım gücünün göz önüne alındığı söz konusu endekste Türkiye 79. sıradadır.

1 Ocak 1995 tarihinden beri Avrupa Birliği üyesi olan İsveç, The Economist'in Demokrasi İndeksi'ne göre dünyada birinci sıradadır.

Bir mağazanın reklam için kullandığı ilgi çekici bir manken



ZAMANSIZ BİR MEKAN: TUZ GÖLÜ

Tuz Gölü fotoğrafçılıkla ilgilenenler için her zaman popüler olmuş vazgeçilmez bölgelerden biri. Bunun en önemli nedeni, çok derin olmayan cam gibi kıpırtısız su yüzeyinin yere serilmiş doğal bir ayna gibi tüm cisimlerin yansımalarına olanak sağlaması. Bu ilginç bölgeyi fotoğraflamak epeydir aklımdaydı ama oraya gezi düzenleyen bir ekibe rastlamamıştım. Ta ki Kızılay'da Tripod Foto'nun camında gördüğüm ilana kadar. Bu ilanda doğa fotoğrafı çekmek isteyenlere yönelik gezilerin düzenlendiği belirtiliyordu. "Ankara Foto Safari" adlı bu grubun web sitesini (http://www.ankarafotosafari.com/) ziyaret edince 27 Kasım Pazar günü Tuz Gölü'ne bir gezi düzenleneceğini öğrendim. Geziyi organize eden Tarık Yurtgezen Bey'i arayarak yerimi ayırttım.

Pazar günü sabah saat 07:30'da yola çıkıldı. Ankara'dan çıkıldıktan sonra Konya-Adana yol ayrımındaki Baran tesislerinde mola verildi. Mola sonrası Konya'nın Kulu İlçesi yakınlarındaki Düden Gölü'ne geçilip çekimlere başlandı. Vakit öğlen olduğundan güneş tam tepedeydi ve sert bir ışık vardı. Ama benim aklımda bir an önce Tuz Gölü'ne ulaşmak vardı.

Buradan sırasıyla Fevziye, Kırkkuyu ve Bozan köylerinden geçerek Bozan Köyü yakınlarındaki tarihi mezarlıkta fotoğraf molası verildi. Buradaki tarihi mezar taşları ilginçti doğrusu. Tabi en çok ilgiyi üzerinde Arapça "Allah" ve "Muhammed" yazan mezar taşı çekti. Gruptaki tüm fotoğrafçılar bu mezar taşlarının çevresinde farklı kareler yakalamaya çalıştı.

Daha sonra Tuz Gölü'nün boyun olarak adlandırılan en dar bölgesindeki set üzerinde yürüyerek karşı kıyıya geçtik. Bu arada çevreyi fotoğraflamayı da ihmal etmedik.

Buradaki yürüyüşümüz biraz uzun sürdü. Gruptaki bazı kişiler yol kenarında yemek molası verdiler.

Karşı kıyıya ulaştıktan sonra Şereflikoçhisar'a varıldı ve gün batımı çekimleri için gölün karayoluna en çok yaklaştığı yer olan seyir terasına varıldı.

Güneşin ufukta kaybolmasına kadar bekledikten sonra çekimlere başladık. Gün batımının ardından oradan hemen ayrılmadık ve gökyüzünde oluşan renk karnavalını fotoğraflamaya devam ettik.

Ancak güneşin batmasıyla birlikte başlayan dondurucu soğuk burada uzun süre kalmamıza izin vermedi.

Tuz Gölü, %32, 9 tuzluluk oranı ile Lut Gölü'nden sonra dünyanın en tuzlu ikinci gölüymüş ve Türkiye'nin tuz ihtiyacının %65'ini karşılıyormuş.

Ne yazık ki Tuz Gölü bugün yok olma tehlikesiyle karşı karşıya. Son yıllarda kuraklık, tarla sulamak için gölden su çekilmesi ve çok su isteyen tarım ürünlerine ağırlık verilmesi nedenleriyle Tuz Gölü'nün yüzölçümü oldukça küçülmüş. Alttaki uzay fotoğrafında bu durum açıkça görülebiliyor.

Yıllardır Türkiye'nin ikinci büyük gölü olarak bilinen Tuz Gölü artık Beyşehir Gölü'nün ardından üçüncü sırada. Bilim adamları, son 18 yılda Tuz Gölü'nün yüzde 60 oranında küçüldüğünü ve bugünkü koşulların devam etmesi halinde 2015 yılında gölün tamamen kuruyacağını belirtiyorlar.

Eğer durumun vahameti anlaşılmaz ve bir an önce gerekli önlemler alınmazsa Tuz Gölü'nün fotoğraflara konu olan güzelliği ne yazık ki sadece eski fotoğraflarda kalacak.

Kendini doğanın korunmasına adamış olan Doğa Derneği Yönetim Kurulu Başkanı Güven Eken'in şiiri bir yardım çığlığı gibi uçsuz bucaksız bozkırda yankılanıyor. Beni çok etkileyen bu şiiri sizinle paylaşmak istiyorum.

"iki milyon yaşındaki tuz gölü'nün son günleri.
hiç mi yok bir nefes üfleyecek anadolu yiğidi?

içinde bir çift martı gördüm.
ikisi de iki milyon yaşında. anadolu akdeniz'i terk ettiği günden bu yana. iki martı burada.
son iki martı gözlerime bakıyor. son bakış. tekrarı yok.
sebebi ortada.
gölü terk eden binlerce başka kuş gibi, gidecekler. döl veremeden ölecekler.

karşımda tozdan bir ova gördüm.
hepsi hepsi on yaşında. suyunu çaldığımız günden bu yana.
göl yok olmakta.
son damlalar yüzüme yansıyor. son bakış. tekrarı yok. sebebi ortada.
ovayı dolduran öteki damlalar gibi, gidecekler. göl olmadan bitecekler.

belki bugün. en geç yarın. iki milyon yıllık takvimin son dakikasında.
bir ağıt yakayım dedim. gözümdeki nem gölden utandı. kurudu.
gazetelere baktım. daha çok utandım. hakikat ne, yazılanlar ne?

ey laik, islamcı, alevi, sünni, sosyalist, kemalist, demokrat, asker!
ey köylü, şehirli, türbanlı, başı açık, tarikatçı, modern!
ey türk, kürt, laz, arap, çerkes!
ey memur, vekil, bakan, başbakan!
ey fakir, zengin, ünlü, ünsüz, alim, sanatçı, gazeteci, öğretmen, çiftçi!
ey bu toprağın insanı!

hepimizi emziren ana sütten kesiliyor. suyu kayıp. toprağı yorgun.
aşağıda kök kururken, üstte bahar açar mı?

ey bu toprağın anası, babası!
bir evladın can veriyor. yaşı iki milyon. adı tuz gölü.
toz bütün gölü kaplasa da, vicdanına sığar mı?"

Gizli Bir Cennet: Yedigöller

Öteden beri Yedigöller'in harika manzara fotoğraflarını dergilerde, kitaplarda ve internette görüp hayranlıkla bakakalmışımdır. Özellikle sonbahar aylarında ağaçların kırmızıya çalan sarı renklerinin göl yüzeyindeki yansımalarının oluşturduğu hoş ve romantik manzaralar insanı büyüler. Dillere destan güzellikteki Yedigöller'i ziyaret edip fotoğraflamaya karar verdim.

Bolu'nun Gerede İlçesini geçip Zonguldak yönüne devam eden ana yoldan sola, Yedigöller yoluna saptık. Yaklaşık 50 kilometrelik bu yol çok bakımsız ve virajlıydı. Öğrendiğime göre turistik yoğunluk sonucu Yedigöller'in doğal ortamının bozulmasını engellemek için bu yol özellikle iyileştirilmiyormuş. Yine bu bölgedeki Abant Gölü'nün doğal yapısının turistik hareketlilik ve bunun sonucunda gelen yapılaşma sonucu bozulmaya başladığını okumuştum. O yüzden Yedigöller'in yolunu işaret eden yol levhasının bile kırık dökük halde yerlerde olması, bu bölgenin gözlerden uzak ve bakir kalmasının istendiğini gösteriyor. Belki bir gün rant uğruna doğa yağmacılığından kurtulur ve sahip olduğumuz güzellikleri ve değerleri gözlerden saklamadan korumayı öğreniriz.

Artık anayoldan uzaklaştık ve tek bir aracın geçebileceği dar yolda dağların arasında yavaş yavaş ilerliyoruz. Yol çevresindeki ağaçlarda sonbaharın sarı tonlarında farklı renkleri hakim. Köylerden geçiyoruz, yolumuz bazen bir dere kenarına iniyor, bazen dağlara doğru tırmanıyor. Ankara'nın o gri puslu görüntüsü, gece gündüz hiç susmayan gürültüsü, binaları ve kirli havası gerilerde kaldı artık... Yağlıboya tabloları andıran manzaraların içinde yol alıyoruz.

Nihayet sarp dağların arasına gizlenmiş gibi duran Yedigöller'e ulaşıyoruz. Koyu gölgeli ormanda sararmaya yüz tutmuş kayın ağaçlarının arasından zümrüt yeşili renkli irili ufaklı göller görünüyor. Ağaçlardan dökülen yapraklar kızıl bir halı gibi ormanın zeminini kaplamış. Ortamdaki sessizliği bozan tek şey yakınlardaki şelalenin belli belirsiz şırıltısı ile kuş cıvıltıları. Geldiğimiz bu yer gizli bir cennet olmalı.

İrili ufaklı bu göllerin önce en büyüğünün çevresini dolaşmaya başlıyorum. Bu göller, yamaçlardan kayan toprak kitlelerinin vadilerin önünü kapatması sonucu arkada suların birikmesi sonucu oluşmuş. Kıyıdaki ağaçların göle doğru eğilerek uzanan dalları, bu toprak kitlelerinin kaymaya devam ettiğinin göstergesi. Hava kapalı ama yağmur yağmıyor, fotoğraf için ortam çok uygun. Göl çevresindeki ağaçların sararan renkleri ve suya uzanan dalları göz alıcı yansımalar oluşturuyor. Öylesine harikulade bir yerdeyim ki fotoğraf makinemi nereye doğrultacağımı şaşırıyor, bu muhteşem güzelliğin tüm detaylarını yakalayamama endişesiyle hızlı hareket etmeye çalışıyorum.

Yedigöller'e ulaşan yolun bozuk ve bakımsız olmasına rağmen buraya azımsanmayacak sayıda ziyaretçinin gelmiş olduğu dikkatimi çekiyor. Demek ki güzel olan şey, dağların arasında bile saklı olsa yine de bir şekilde bulunup tadına varılıyor.

Öğle yemeği molasından sonra ormanın içlerindeki Dilek Çeşmesi ile Şelale bölgesine doğru yürüyorum. Ağaçlar gökyüzünü tamamen kaplamış, ormana hakim loş ışık altındaki patikadan şelaleye ulaşıyorum. Burada da fotoğraflamak istediğim o kadar çok görüntü var ki...

Her köşesinde ayrı bir güzel kare yakaladığım Yedigöller'de dolaşmaya dalmışken zamanın nasıl geçtiğini anlamadan bir anda akşam oluverdi. Karanlığın yavaş yavaş çökmeye başladığı bu rüyadan uyanma vakti geldi artık.

Nietzche, "Doğa bize aldırmadığından, doğanın ortasında kendimizi öyle rahat hissederiz ki" demiş. Geri dönüş yolunda doğanın ruhlarımızı nasıl dinginleştirdiğini, onun huzurundan uzaklaştıkça hayatlarımızın nasıl da tekdüze ve anlamsız bir hal aldığını düşünüyorum. İnsanın, doğanın bir parçası olduğunu unutarak onu kendi yarattığı modern (!) yaşam şartları için kullanabileceği sonsuz bir kaynak olarak görmesi ve bunun sonucunda hiç bitmeyen hırsıyla doğayı tüketmesi, mutsuzluğunun ve hiç sonu gelmeyen tatminsizliğinin de kaynağı bence.

Artık eve dönüş yolundayız. Ankara'nın ışıkları gecenin karanlığı içinde uzaktan görünmeye başladı. Arada sırada şehrin sıkıcı rutininden kaçıp ruhlarımızı dinlendirebileceğimiz gizli bir cennetin hemen yanı başımızda olduğunu hatırlayarak şehrimizdeki hayatlarımıza geri dönüyoruz.

Son söz Hz. Mevlana'dan gelsin, "Çimenlerin arasına uzandığınızda dünyanın doğru-yanlış fikirlerinize ihtiyacı olmadığını göreceksiniz".

Sabırla okuduğunuz için teşekkür ederim.